Yani dedi a’yı kısa kesip. Bir anlığına bu dünyadan gitti. Sonra geri döndü. Gözlerinden anladım döndüğünü. Yani dedi tekrar, insan dediğinde biraz namus olmalı. Durdu. Bana baktı. Öyle değil mi beyim?

Evet dedim. Evet de işte… Sen de her seferinde kanıyorsun ona.

Kanmadım ki ben ona beyim dedi. İnandım!

“Keşke inanmasaydın o zaman!” deyiverdim.

Gözlerini kucağına indirip orada sabitledi. Söylediğinden utanır gibi kısık bir sesle konuştu. Madem öyle kendine inandırsaydın ya beni. O namussuzun eline bırakmasaydın…