Bugün kafede, oturduğum masadaki boş sandalyelerden birini almak için izin isteyen liseli kıza “Alabilirsin kızım” dediğimi idrak ettiğimde içinde olduğumu anladığım yaşam safhasıdır.
Üniversiteden bir arkadaşımı yıllar sonra gördüğümde ona dair soluk hayalimle gözlerimin önündeki adamı istemsizce karşılaştırınca zihnimde oluşan, ona dair olduğunu sansam da aslında derinlerimde kendime dair olduğunu bildiğim histir.
İlk kez hissettiğim, yaklaşan yeni yaşıma dair reddiyemdir.
Ölmeden önce yapmak istediklerimi ciddi ciddi tasarlamaya iten şevktir.
Artık hastalıkların şakaya gelmeyeceğini kabullenişimdir.
Uzun zamandır bana bir şey olmaz diye düşünmediğimi fark edişimdir.
ufuktekin.net 
Yorum bırakın