Bir sabah bir uyanacağız… İşe gitmemizin gerekmediği bir sabah. Hatta yarın da sonraki gün de işe gitmeyeceğimiz bir sabah. Tatilin en başından bir günün sabahı gibi bir sabah yani.

İşte o sabah… Mevsimlerden de bahar sonu. Ama daha bahar bitmemiş. Ağaçlarda hala çiçekler var, çimler hala dolu dolu bir yeşil. Kışın soğuk beyazlığı da yazın o koyu sarılığı da yok havada. Güneş de öyle sıcakla cezalandırıyormuş gibi değil de üstünü ince bir tülle örtüyormuş gibi dost bir güneş.

İşte o sabah… Yağmur da az önce dinmiş… Derdi seni ıslatmak olmayan bir yağmur… Yazın ortasında tatile giderken mola verdiğin kasabanın çeşmesinden yüzüne, alnına saçlarına boca ettiğinde seni serinleten su gibi rahmet okutan bir yağmur, kötü bir şeyler bittiğinde, iyi bir şeyler başladığında gözünden akan yaşlar gibi mutlu eden, kedilerin bile kaçmadığı ılık bir yağmur az önce bitmiş.

İşte o sabah hemen sokağa atıyorsun kendini. Havayı bir çekiyorsun içine derinden, havayla birlikte komşunun hanımelleriyle nemli toprağın kokusu, asfalttaki su birikintilerine minik, sert adımlarla basıp duran çocukların sevinç çığlıkları, belli ki güzel bir şeyleri haber veren kuşların cıvıltıları hepsi birden içine doluyor.

İşte o sabah… Salına salına yere inen bir tüy kadar hafiflemiş hissederek yürürken yapraklardan mutlulukla kendini toprağa atan yağmur damlalarının da acıkmış müşterilerine sıcak poğaça yetiştiren pastanecinin de hevesle sana kuyruk sallayan sokak köpeğinin de bir camekanın önünden geçerken yansımana baktığında kendinin de mutlu olduğunu göreceksin.

İşte o sabah, başka hiçbir şeyin aracısı olmayan, salt öyle bir sabah olmakla seni mutlu eden bir sabah… İşte o sabah, o sabah hepimiz çok mutlu olacağız.